معرفی تکنیک های درون یابی
سلام
به طور کلی می توان تکنیک های درون یابی را به دو دسته تقسیم بندی کرد:
-
درون یابی زمین آمار
-
درون یابی جبری
تکنیک های درون یابی جبری، سطوح را از نقاط اندازه گیری شده، مبتنی بر هر یک از دو مدل، اندازه ی همسانی یا مشابهت مثل IDW یا درجه هموارسازی مثلاًRBF بوجود می آورند.
تکنیک های میانیابی زمین آمار (مثل کریگینگ) خصوصیات آماری نقاط اندازه گیری شده را برای ایجاد سطوح بکار می برند. تکنیک های زمین آمار کمیت خودهمبستگی مکانی میان نقاط اندازه گیری شده را بدست می آورند و گزارشی از پیکربندی مکانی نقاط نمونه برداری شده را پیرامون موقعیتی که پیش بینی در آن صورت می گیرد، ارائه می دهند.
تکنیک های درون یابی زمین آمار را می توان به دو گروه عمده تقسیم بندی کرد:
عام و محلی
تکنیک های عام، پیش بینی ها را با تمامی مجموعه داده محاسبه می کنند. در تکنیک های محلی برای محاسبه ی پیش بینی ها، از نقاط اندازه گیری شده در درون همسایگی ها، که در ناحیه مورد مطالعه بزرگتر، نواحی مکانی کوچکتری هستند، استفاده می شود.
زمین آمار، روش چند جمله ای عام را به عنوان میانیابی کلی و روش IDW، همچنین چندجمله ای محلی و توابع پایه شعاعی را، به عنوان میانیابی های محلی فراهم می آورد.
میانیابی جبری گاهی از اوقات می تواند سطح منتج شده را مجبور به عبور از میان مقادیر اندازه گیری شده نماید و گاهی هم این توانایی را ندارد. یک تکنیک میانیابی که بتواند پیش بینی مقادیری مطابق و همسان با مقادیر اندازه گیری شده در نقاط نمونه برداری شده، داشته باشد، میانیابی دقیق نامیده می شود.
یک میانیابی نادقیق پیش بینی مقادیری متفاوت از مقادیر اندازه گیری شده خواهد داشت، در ایجاد سطوح، از ستیغ ها یا اوج ها و ناوه های شدید در سطوح خروجی اجتناب می شود. روش های IDW و توابع شعاعی پایه، میان یابی های دقیقی هستند و این در حالی است که چندجمله ای محلی و عام نادقیق اند.
درباره آسام
آکادمی سامانه اطلاعات مکانی یک مرجع تخصصی و کاربردی برای آموزشهای GIS و RS است.
نوشته های بیشتر از آسام
دیدگاهتان را بنویسید